Tuesday, April 17, 2007

A FERVURA DO AIRE



Um encontro de saudade com Antonio Dominguez Rey, poeta, professor, ensaista, no MAPA DA LINGUA PORTUGUESA NO MUNDO: "siga a trilha de quem fala português"...
Reli o seu estudo sobre Antonio Machado, encontrando na saudade que o poeta teve de Platão e de Cristo uma nova fórmula para um moderno Graal:

"Dices que nada se créa?
No te importe, con el barro
de la tierra haz una copa
para que beba tu hermano".

Mas de uma ideia parti para outra, a da poesia de Antonio Rey, ele mesmo poeta do encantamento da palavra.
E tão belo é o seu soar que não traduzo, apesar da língua-gémea facilitar a tradução, deixo no original um fragmento do poema que encontrei.Há navegações felizes...

A FERVURA DO AIRE

Subín ó monte cheo
de ruídos e espantallos
que arredaban as aves
sen poderen picar
os grans da miña sombra.
Adentreime entre os piños
e sentín lenta a luz
no corpo, xa baleiro
da teima que porfía.
Ergueito, nu, cos brazos
oferentes, as febras
do sol nos lises tenros,
cantei vellas gabanzas
à humidade das fontes,
ó arrecendo da terra,
ó rulo dos paxaros
no segredo da fraga.
Vivín, lonxano, o arrolo
do mar nas ponlas luídas
e fun herba silvestre
ou mastro na marea
sobranceira das árbores.
....
Voa, paxaro, ó fondo
pecho do ceo, voa.
A miña inquedanza abre
de anseios a gaiola.
Voa, corazón, voa
ó mais lonxe da vida,
que non me cabes dentro,
e douna por perdida.
....
O alento esvae sempre
un paxaro de lume
invisíbel e acende
a fervura bendada
da arxila no poema.
....
Hora na que a palabra,
sen ser, lucente abrolla
a vertixe do instante.
Inquedanza da sombra,
premura devanceira
que rexorde o tecido
do ceo con agoiros
e xemidos de cobre.
....
Morreron as palabras,
as frases, a sintaxe
do mundo.O que non morre
é a fervura do aire,
as raíces dos talos
que ruben polas gorxas
agoirando palabras.


Eis o canto, incompleto, com o desejo que deixa de continuar a ser.

No comments: